On-the-road.reismee.nl

Van Hollywood naar Amsterdam

Weer ontbeten in het hotel. Merle wilde nog graag een tour langs de huizen van bekende sterren doen dus op naar de Boulevard om een tour te scoren. Helaas bleken de meeste tours te lang te duren en we moesten de auto op tijd inleveren dus die tour moet maar een andere keer plaatsvinden. Schrale troost is dat je toch niet veel van de huizen ziet door de enorme heggen en hekken.

Uitgecheckt, auto ingepakt en op naar het vliegveld. Auto inleveren was erg makkelijk. Je rijdt naar Alamo, ze vragen of je geen problemen met de auto hebt gehad en wensen je een goede reis. Volgens de uitdraai hadden we 4940 kilometer gereden. Met spijt in ons hart namen we afscheid van de geweldige auto en vertrokken met de shuttle naar het vliegveld. Bagage ingecheckt, koffers en toen wijzelf door de X-ray en wachten maar op het vliegtuig. Gelukkig vertrok het vliegtuig op tijd en hadden we redelijk goede plaatsen. We hebben geprobeerd te slapen maar dat lukte niet zo erg. In het begin lijkt het alsof de vlucht eindeloos duurt, maar dan gaat het ineens toch snel. We vertrokken op vrijdagavond om 17.40 uur en kwamen op zaterdag om 12.30 uur (tja, die 9 uur tijdverschil krijg je er ineens weer bij) aan. Bagage ophalen en dan met de trein naar huis.

Het was zo raar om ineens weer in Nederland te zijn. Onze eigen auto viel wel erg tegen na de luxe SUV. Je boodschappen worden niet meer voor je ingepakt en het was ook niet meer zo warm.

Al met al hebben we echt een geweldige reis gehad, veel beter nog dan verwacht. Het was leuk om in veel afwisselende accommodaties te slapen en we vonden de Amerikanen buitengewoon vriendelijk en behulpzaam. Het landschap is zo gevarieerd en overweldigend. Je kan het niet uitleggen, je moet het gewoon zien.

Ik vond het hartstikke leuk dat jullie allemaal met ons meegereisd hebben. Het is echt heel apart om jullie berichtjes te lezen als je zover weg zit. Ik vond het ook leuk dat ons verslag heel wat herinneringen bij sommigen oproept. Grappig dat zo'n reis dan toch gelijke gevoelens oplevert.

Tja, en nu gaat het gewone dagelijkse leven weer van start. Over een paar dagen zal het lijken alsof we nooit zijn weggeweest, maar dat is na iedere vakantie zo. Ik ben blij dat alles heel goed verlopen is en ik hoop dat jullie weer met ons meereizen als we weer eens zo ver weg aan.

Liefs,

Jacqueline (en de rest)

Hollywood

Ontbeten op het terras van het hotel. Het hotel is wat ouder en bestaat uit allerlei appartementjes, die rond het zwembad liggen. Ziet er heel gezellig uit. Na het ontbijt op naar de metro, zo'n 10 minuutjes lopen en dan naar de Universal Studio!

Het ging razendsnel met de metro en vervolgens met een shuttle naar de Universal Studio. De entreeprijs was even slikken, maar gelukkig kregen we van mensen voor ons kortingskaartjes. Dat scheelde mooi 15 dollar per persoon. We besloten om 1 All you can eat pass te kopen en daar vervolgens (we blijven toch Nederlanders) met zijn allen van te eten. We hebben eerst de Studiotour gedaan en die was echt de moeite waard. Geweldig om de set van Desperate Housewives te zien ('s avonds waren er nog opnames), brandende auto's, verzakkende bruggen, stormvloeden, enz.

Het was weer heel warm, dus we hadden een rustig tempo. Wel stonden er overal cooling machines, waar je voor kon gaan staan om even af te koelen. De All you can eat pass bleek niet zo'n succes: je kon bij 5 restaurants terecht en daar stonden enorme rijen. Nogal tijdrovend dus. We zijn in Termanitor 3 D geweest, Shrek 4 D (echt fantastisch), Backdraft, Special effects Stages en House of Horrors (GJ en Merle). We vonden de Jurassic Park the Ride echt een belevenis. Voor deze ride staan kraampjes waar je poncho's kan kopen, van die afschuwelijke knalgele gevallen. Vooral Japanners maken dankbaar gebruik van deze mogelijkheid. Wij vonden het wat overbodig, je gaat in een wildwaterbaan en wil dan, ondanks het warme weer, niet nat worden. Verbazingwekkend! Het was echt een spectaculaire wildwaterbaan, je maakt een enorme plons naar beneden. Ook Waterworld was de moeite waard, een enorm spectakel met veel water, vuur en vechtpartijen. Rond 19.00 uur ging het park dicht en toen vonden we het wel mooi geweest.Weer terug met de metro, nog even rondgewandeld op Hollywood Boulevard, Mexicaans gegeten en daarna de koffers ingepakt.

Van Sedona naar Los Angeles

Vandaag een lange tocht voor de boeg, 782 kilometer. We hadden ons voorgenomen om weinig te stoppen en flink door te rijden, maar na 10 kilometer zagen we in Oak Creek een Outlet en daar ging ons voornemen al. Even kijken of ze een koffer hebben. Helaas, ook hier geen koffer, maar dat was voor de kids geen probleem want die zaten al in de Tommy Hilfiger shop. Twee broeken, blouses en shirtjes rijker weer op pad. Volgens de verkoopster zat er in Phoenix een groter outletcenter en daar hadden ze vast wel koffers.

Na een uurtje kwamen we bij het outletcenter in Phoenix aan. Het was echt extreem heet. Om de hitte draaglijker te maken, hebben veel winkels een soort sproeisysteem buiten. Je kan daaronder gaan staan en je krijgt dan koud water over je heen geneveld. Gelukkig zat er in dit center een Samsonite winkel en na enig getob over wat nu de meest geweldige koffer zou zijn, een duffelbag gekocht. Nu konden we alle spullen weer in koffers opbergen.

Daarna snel weer verder, op weg naar Hollywood. Het was zo warm onderweg, nog warmer dan in Death Valley. De thermometer in de auto gaf 111 graden aan (zo'n 46 graden Celsius). Dat werden dus snelle stops, want eenmaal uit de auto viel je bijna flauw van de hitte. Bij een parkeerplaats werd je gewaarschuwd voor giftige slangen, schorpioenen en andere insecten dus snel plassen en snel wegwezen.

Het was bijna allemaal snelweg en goed te rijden. Vlak voor LA mocht GJ het overnemen want 6 banen vol verkeer, dat was iets teveel van het goede voor mij. De kids vonden me een echte stresskip, maar ik kreeg wat van al dat verkeer. Je kon goed zien dat LA in de smog lag, de bergen waren helemaal nevelig.

De tomtom bracht ons feilloos naar het hotel, dat middenin Hollywood lag. Ingecheckt, wederom een suite hier en toen op naar de Hollywood boulevard, met de Walk of Fame. Gegeten in een trendy restaurantje en ons toen vergaapt aan het showgebeuren op de Walk of Fame. Er lopen veel verklede mensen rond, waarmee je (tegen betaling) op de foto kan. Sneeuwwitje, Superman (wel 3x), Batman, zo'n griezel als Freddy Krueger, van alles kom je er tegen.

Sedona

Het ontbijt zat inbegrepen bij onze suite en was prima. Muffins, donuts, geroosterd brood, koffie, sapjes, cornflakes, etc. Ontbeten met een prachtig uitzicht op de tuin en het zwembad. Veel kolibries die de bloemen afgingen.
Daarna op naar de Oak Creek voor een wandeling langs het water. Het was een sprookjesachtige omgeving, een beekje, rode rotsen, varens, bos. Volgens het boek zouden we het beekje meerdere keren doorkruisen, dus het leek mij verstandig om mijn sandalen aan te trekken. Nou, dat heb ik geweten: de eerste mile was het pard verhard maar daarna werd het een zandpad. Niet zo geweldig met sandalen aan. Het was natuurlijk ook weer erg warm, maar gelukkig slingerde het pad langs het riviertje en liepen we aardig onder de bomen. Als het goed was, zou er na zo'n 2 uur wandelen een plek zijn waar je kon zwemmen. Onderweg nog een waterslang gezien en veel vissen die in het beekje zwemmen. Na 2,5 uur hadden we de tong op de schoenen en nog geen zwemplek gezien. Na hevig aandringen van de kids en mij, zijn we weer teruggewandeld. Al met al een wandeling van zo'n 5 uur dus. Het water dat we mee hadden genomen was gewoon heet, dus niet zo heel erg lekker meer om te drinken. Daarna snel naar het hotel en met een grote plons het zwembad in. Ook nog even de vermoeide spieren laten masseren in de jacuzzi.

Doordat we zoveel kleren, stenen en andere pruttel hadden gekocht, paste niet alles meer in de koffers. Op zoek naar een koffer dus. Heel Sedona afgesloft, maar geen koffer te vinden. We moesten wel gedroogd buffelvlees proeven in een winkel, stukjes fudge in een andere winkel en overal vragen ze waar je vandaan komt en hoe je de reis vindt. De meeste Amerikanen zijn ook erg geïnteresseerd in ons zorgstelsel want dat is natuurlijk een hot item in Amerika nu. Op een terrasje gegeten en toen bekaf het bed in.

Van Holbrook naar Sedona

Heerlijk ontbeten bij Denny's. Kost echt geen fluit en je zit voor de rest van de dag aardig vol. Gestopt bij een winkel in Holbrook om wat kunst en sieraden (ja, alweer!) te bekijken. Nou, daar kwamen we bijna niet weg. De eigenaar heeft ons over zijn hele familiegeschiedenis, de handel met indianen, de kunstenaars en de geschiedis van Holbrook verteld. Echt bijzonder, zoals mensen hier een heel gesprek met je aanknopen. We hebben een indiaans schilderij gekocht, een ketting met opaal voor mij en een stuk versteend hout met kristallen. Daarna op naar het Petrified National Forest waar hele versteende bomen liggen. Ook hier bleek onze National Park Pass geldig, dus we konden zo naar binnen. Ik vond het park een beetje tegenvallen. Hier en daar ligt een versteende boomstam, maar we hadden al zoveel brokken versteend hout in Holbrook gezien, dat we daar niet echt meer van opkeken. Het was ook echt heel warm deze dag, dus we hadden niet zo heel veel zin om telkens de autouit te gaan om iets te bekijken. Het park doorgereden en toen weer terug naar Holbrook om wat versteend hout te kopen. In het park mag je geen kruimel meenemen (logisch) en de standjes die aan het begin en het eind van het park staan verkopen alleen heel duur versteend hout.

In Holbrook een rockshop gezocht en advies ingewonnen. De verkoper was een wat oudere man die ons de ene na de andere mooie steen liet zien. Dat duurde dus ook weer uren, maar was wel erg interessant. We kregen natuurlijk ook weer allerlei extra stukjes steen gratis mee. Sedona was echter nog 2 uur rijden, dus op een gegeven moment begon de tijd wel te dringen. We hebben ons losgeweekt van de rockshop owner en op pad naar Sedona.

Onderweg zagen we een enorme bosbrand en borden met voorzichtig rijden in verband met hevige rookontwikkeling. Ietwat onverwacht kregen we toch nog weer een berg met haarspeldbochten en dit keer reed ik. Met het zweet in de handen en een vaartje van 20 miles (tot grote ergernis van de colonne die achter mij reed) veilig weer beneden aangekomen. Sedona ligt heel mooi, overal rode rotsen en groene bomen, maar is supertoeristisch. Alles is wel heel mooi aangelegd: de straten zijn geplaveid met rode steen en er zijn veel watervalletjes. Ons resort leek van de buitenkant helemaal niets, maar eenmaal binnen bleek dat we een groot appartement hadden met een slaapkamer en in de kamer een dubbele slaapbank en dat we uitkeken op het zwembad en prachtig aangelegde tuin. De kids wilden meteen het zwembad in en tv kijken en hoefden alleen een hotdog. We zijn dus met zijn tweeën uit eten gegaan en daarna nog wat rondgewandeld in Sedona. Op een gegeven moment zagen we een mooi beeld en besloten wat rond te kijken in het winkeltje. Het beeld was echter veel te duur voor ons. De eigenaar vroeg waar we vandaan kwamen en hoe we het vonden in Amerika. Wij enthousiast verteld dat we het geweldig vonden. Hij gaf ons wat tips voor bezienswaardigheden in en om Sedona en daarna gaf hij ons een boek met wandeltochten. Niet te geloven, niets gekocht en gratis boek met wandeltochten mee. We vallen hier van de ene in de andere verbazing!

Van Chinle naar Holbrook

Na een goede nachtrust, op pad met een indiaan. We hadden een jeeptour geregeld via de campingbeheerder, Howard Smith. Dit was een tour die Canyon de Chelly inging en 3 tot 4 uur zou duren. Op onze vraag wat dat zou kosten, antwoordde Howard dat we een donation konden doen. Met andere woorden: we mochten zelf weten hoeveel we wilden geven aan de gids. Om 09.30 uur zou onze tour van start gaan, maar de gids was wat verlaat. Een relaxte levensstijl laat zich niet binden door afspraken. Om 10.15 uur konden we van start. Met zijn vijven in een echte Jeep en op naar de Canyon. Je kan de Canyon onder leiding van een indianengids aan het begin binnenrijden omdat de Canyon daar gelijk is met de normale weg. Het was wel rijden door los zand, maar niet hoog of gevaarlijk. In het begin zijn de rotswanden zo'n 9 meter hoog, verderop wel 400 meter. De Canyon heeft enkele cliff dwellings en veel petrogliefen. Onze gids woont in de zomer in de Canyon en in de winter bovenaan de Canyon. Het is echt uniek om te zien dat de Canyon nog steeds bewoond wordt. Er lopen paarden, koeien en stieren en de grond wordt ook nog bebouwd. Er zijn dus maisveldjes, fruitbomen, etc. Op een gegeven moment splitst de Canyon zich in tweeën: in Canyon del Muerto en Canyon de Chelly. We zijn eerst Canyon de Chelly binnengereden en gestopt bij een behoorlijk grote cliff dwelling. Hier zaten indianen sieraden te maken, te schilderen en te kletsen. Natuurlijk kon je weer van alles kopen. Ik heb een armband gekocht, een zogenaamd storyteller armband. De armband is handgemaakt en de graveringen verwijzen naar plaatsen van Canyon de Chelly, heel bijzonder. Vervolgens zijn we Canyon del Muerto ingereden. Het was al flink warm, dus de raampjes van de Jeep helemaal open en karren maar. Er hebben verschillende indianenstammen in de Canyon gewoond, van de Anasazi en Pueblo's tot de Hopi's en Navajo's. Onze gids vertelde dat rond 1800 de indianen zijn aangevallen door de Spanjaarden. Jaren later deden de Amerikanen het nog eens dunnetjes over door de indianen in te sluiten in de Canyon. Daarna werden 9000 Navajo's gedwongen een voettocht naar New Mexico te maken (600 km). Veel Navajo stierven tijdens en na de tocht en uiteindelijk liet de regering de Navajo's terugkeren naar hun Canyon de Chelly. Daar wonen de Navajo's nu in een eigen reservaat, met een eigen bestuur en eigen wetten en regels. Overigens vinden ze de term Navajo een scheldwoord.

Het was echt één van de indrukwekkendste tochten tijdens onze reis. De Canyon is een soort paradijs op aarde, geen drukte, veel natuur, prachtige rode rotsen. Rond 14.00 uur waren we weer terug bij de Campground. Een flinke donation aan onze gids en op naar de volgende plek.

Dat was Holbrook, zo'n 250 kilometer verderop. We kwamen langs de Hubbel Trading Post, een soort ouderwetse supermarkt. Toch maar weer even gestopt en binnen rondgekeken. Het is een oude handelspost (uit 1876) en er is nog steeds van alles te koop. Het is echter wel een hele dure handelspost, dus na een snelle blik zijn we weer verder gereden.

Aan het begin van de avond kwamen we in Holbrook aan. We waren een beetje huiverig voor de kwaliteit van het Wigwammotel, want de prijzen voor een overnachting waren erg laag. Het viel echter 300% mee: de wigwams waren best groot en heel schoon. Er stond een tv, er was airco en een eigen douche en toilet. Er stoppen echt heel veel mensen om foto's te nemen van het Wigwammotel. Het motel ligt ook aan Route 66, dus voor mensen die deze route rijden is het nemen van een foto een must. We hebben gegegeten in een Steakhouse, waar ik een biefstuk van de haas (filet mignon) had voor maar 19 dollar. Hier is uit eten gaan echt nog goed te doen. Het blijft grappig om te zien dat je voor 2 dollar een cola bestelt en dat je glas dan oneindig wordt gerefilled. Dat hoef je bij ons niet te proberen!

Van Cortez via Mesa Verde naar Chinle

Vroeg uit de veren want we wilden op tijd in Mesa Verde zijn. Na een continental breakfast (stelt niets voor: muffins, sinaasappelsap, geroosterd brood en slappe koffie) met frisse moed de auto weer in. De weg naar Mesa Verde was een drama (voor mij in ieder geval). Het begon heel goed, weg liep iets op, maar niet overdreven. Toen we eenmaal de ingang van het park gepasseerd waren, begon de ellende. Hartstikke steil omhoog en allemaal haarspeldbochten. Ik heb de handvatten van de auto helemaal fijngeknepen. Het hielp wel want we kwamen veilig boven. We hebben ons bij het visitor's center ingeschreven voor een wandeling met een gids en hadden toen nog tijd om vast zelf een cliff dwelling (rotswoning) te bekijken. Op naar het Spruce Tree House: een strengenous wandeling van een uur. Het pad liep inderdaad steil naar beneden, maar het was het afzien waard:een prachtige rotswoning wachtte op ons. Na in de kiva rondgekeken te hebben en de andere vertrekken bekeken te hebben, weer op naar boven. Dat was natuurlijk wat minder, want het was inmiddels ook aardig warm.

De auto weer in en op weg naar het Cliff Palace; de grootste cliff dwelling in Amerika. Er had zich al een aardigegroep verzamelden al vrij snel meldde de ranger zich. Ook hier ging het weer steil naar beneden envervolgens kregen we een uitgebreide uitleg van de ranger. Gelukkigkonden we een plekje in de schaduw bemachtigen toenhij zijn verhaal deed. Via houten trappen weeromhoog en op naar de koffie. Nog wat prullaria gekocht in het museum en op naar Chinle. Helaas voor mij was de terugwegexact dezelfde weg als de heenweg. Weer 10 miles haarspeldbochten dus, maar nu naar beneden. Dat is veel erger dan omhoog! De GMC hield het echter prima vol, remde op tijd enzo kwamen we weer veilig beneden. De volgende overnachtingsplaats was zo'n 300 kilometer verderop.We dachten dat we een leuke vlooienmarkt zagen in Cortez en besloten even te gaan kijken. Het bleek een soort ecomarkt te zijn, met allemaal standjes met biologisch voedsel, zonnecollectoren, energiezuinig bouwen, e.d. Voor Amerikaanse begrippen heel bijzonder want we hebben nog geen zonnecollector gezien terwijl de zon toch echt genoeg schijnt hier. Snel de auto weer in en verder reizen.

Onderweg nog even het Four Corners States Monument aangedaan. Dit is de enige plaats in Amerika waar 4 staten (Utah, Colorado, New Mexico en Arizona) elkaar raken. Zoiets als het drielandenpunt hier. Erg toeristisch, met eromheen allemaal kraampjes met jewelry shops. Toch maar een Kodakmomentje ingelast en weer op pad.

Aan het begin van de avond kwamen we in Chinle aan. Deze plaats ligt in een indianenreservaat en maakte op mij een arme, trieste indruk. Koeien en paarden lopen langs de weg, dus je moet goed uitkijken dat je geen beest raakt. Eerst maar naar onze overnachtingsplaats: Spiderrock Campground. Ingecheckt bij de eigenaar, een hele relaxte indiaan en de hogans bekeken. Primitief maar wel iets heel anders dan we tot nu toe gewend waren. Vervolgens op naar Chinle om wat te eten.Onderweg zagen we een hele grote slang, een bullsnake bleek later. Toen we rond 8 uur in Chinle aankwamen bleek dat de restaurants al dicht waren. Dan maar naar de supermarkt om wat te drinken te halen voor later op de avond en water voor de volgende dag. Op het parkeerterrein hingen overal borden dat je geen geld moest geven aan panhandlers (bedelaars). Ik werd toch nog aangesproken in de supermarkt door iemand die geld wilde 'lenen'. Hele supermarkt afgezocht naar bier. Bij navraag bleek dat er in het indianenreservaat geen alcohol wordt verkocht. Van ellende maar bij de Burger King gegeten (die was nog open) en toen weer terug naar de campground.

Merle vond het, na het zien van de slang, toch wel eng om in de hogan te slapen, dus die hebben we de autosleutels meegegeven zodat ze in de auto kon gaan liggen als het te spannend werd. Merle en Quinten hadden een hogan en wij sliepen een klein stukje verderop in een andere hogan. Het was primitief, maar wel erg mooi. Door openingen in het dak kon je de sterrenhemel zien. Het was de tijd van de vallende sterren en we hebben er aardig wat zien vallen. Zo heerlijk rustig en zo onvoorstelbaar veel sterren. Die zie je in Nederland bijna nooit zo heel goed. Je kon de melkweg echt goed zien. Ik heb geprobeerd om er foto's van te maken, maar ik kreeg alleen maar zwarte plaatjes. Thuis de instellingen eens nakijken. Op het toilet van de camping stond een emmer met water en een klein pannetje. Na het plassen kon je dan zelf water erachteraan spoelen. Toch weer eens wat anders dan de luxe hotels!

van Bluff naar Cortez

De eigenaressen van de B&B waren echt bijzonder gastvrij. Na een heerlijk ontbijt (eindelijk zelf gebakken vers brood met jam en gekookte eieren in plaats van die vette hap) op de veranda, terug naar Monument Valley. Dit was ongeveer 45 minuten rijden, dus goed te overzien. We zijn bij diverse kraampjes gestopt en hebben heel veel windvangers, sieraden en aardewerk gezien. Vervolgens op naar het park. Monument Valley is prachtig om te zien (zoals bijna alles tot nu toe). Quint had bijpassende muziek op zijn MP4 (Once upon a time in the West) dus wevoelden ons alsof we in een film van ClintEastwood figureerden. We zijn een paar miles het park doorgecrost: het park is niet bestraat, dus je rijdt echt off road door kuilen en rul zand, veel foto's genomen en toen het park weer uit. De auto was bijna oranje van al dat droge zand. Nog een stop bij een indianenshop waar we nog een tijdje hebben gepraat met de eigenaar.

Daarna de auto weer in en op naar Cortez. We zitten zoveel in de auto of in de schaduw dat we echt nog net zo wit zijn als toen we gingen. Geen spoortje bruin te bekennen. In Cortez had ik niets geboekt, dus we moesten een aantal hotels af voordat we er een voor een leuke prijs te pakken hadden. We zitten nu in de Rodeway Inn. Het is een beetje shabby, maar er zitten een zwembad en gameroom bij dus we vermaken ons wel even. Het is hier gelukkig ook aardig afgekoeld, dus ik denk dat we vannacht zonder airco prima kunnen slapen.