Vanochtend eerst de dokter gebeld want Quint hoest al drie weken en het werd steeds erger. Nou, dat is ook een belevenis zo'n bezoekje aan een Amerikaanse huisarts. We konden gelukkig zonder afspraak terecht en zouden een uurtje moeten wachten. Eerst worden al je gegevens opgenomen door de assistente. Dan moet je wachten. Vervolgens kom je bij een andere assistente die: je bloeddruk opmeet, je pols neemt, je weegt, meet en het zuurstofgehalte in je bloed bepaalt. Je voelt je steeds zieker worden bij al die maatregelen. Dan krijg je weer een andere assistente die je allerlei vragen stelt over je kwaal. Nog steeds geen dokter gezien. Dan komt eindelijk de dokter met de laptop onder de arm, tuurt op zijn scherm, stelt 1 of 2 vragen, komt met een diagnose en schrijft medicijnen voor. Je krijgt uiteraard meteen een rekening en dan kun je door naar de apotheek. Quint bleek bronchitis te hebben, vergezeld van een lichte keelontsteking en ook zijn oren waren wat onrustig. Antibiotica stootkuur en gaan weer.

Ochtendvullend programma, maar op zich ook wel eens interessant om mee te maken. Auto weer in en via de Tioga pas in Yosemite, op naar Bodie, een ghosttown. Die Tioga pas was zo mooi!! Rotsen, bloemen, meertjes, bergen, onvoorstelbaar dat het er zo uit kan zien. Halverwege moest er natuurlijk gestopt worden voor koffie (en roken) en toen we bij de parkeerplaats wegreden zagen we een moederbeer met twee kleintjes oversteken! Niet te geloven, vlakbij onze auto!! Helemaal gelukkig weer verder gereden.

De natuur is zo mooi onderweg, de bergen hebben allerlei kleuren en elke hoek brengt een nieuwe verrassing. Bodie, bleek een echt origineel spookstadje. Het is net alsof iedereen ineens is weggelopen en alles heeft laten staan. Allemaal houten huisjes (met de wc huisjes er nog achter) en er liggen gewoon nog spullen (een bril, lege flessen, kassabonnen, etc.) Sommige dingen zijn wel vergaan (sofa zonder stof) maar het was echt bijzonder om te zien. Het was er wel erg koud, een hele koude wind, dus we zijn het stadje wat sneller doorgewandeld.

Vervolgens op weg naar Benton Hot Springs. Nou, dat was echt een bijzondere tocht. Dwars door een landschap dat echt onvoorstelbaar was. Overal zwerfkeien en Joshua trees. We waanden ons even op een andere planeet. Kilometers ver geen auto te zien. De weg was erg grappig want hij zat vol met dips. We wisten eerst niet wat dat waren totdat we er een gehad hadden. Een soort achtbaan maar dan in een autowegvorm. Je gaat een stukje steil naar beneden en vervolgens weer steil omhoog. Op het hoogste punt zie je de weg niet meer, dus dan is het maar hopen dat je veilig naar beneden komt.

We kwamen pas 's avonds in Benton aan en dat bleek een oase in de woestijn. Alles wordt daar verwarmd door natuurlijke heetwater bronnen. Het water in de wc was warm, het water uit de kraan was warm, het water waar ze het gras mee sproeien, in de vijver, allemaal warm.
We hadden prachtige kamers, heel ruim en heel gezellig ingericht. Na de vermoeiende rit hadden we de hot tubs voor ons alleen en lagen we in het warme water naar de sterren te kijken. Hemel op aarde leek het wel.

Overigens hadden we wel wat twijfels bij het inchecken want de dame die ons incheckte was een oud vrouwtje met een vreemde poedel die op een kussentje naast de deur lag. Voor de kenners van Roald Dahl: het leek heel erg op het verhaal van de hospita, maar we zijn gelukkig niet gevild!