Na een goede nachtrust, op pad met een indiaan. We hadden een jeeptour geregeld via de campingbeheerder, Howard Smith. Dit was een tour die Canyon de Chelly inging en 3 tot 4 uur zou duren. Op onze vraag wat dat zou kosten, antwoordde Howard dat we een donation konden doen. Met andere woorden: we mochten zelf weten hoeveel we wilden geven aan de gids. Om 09.30 uur zou onze tour van start gaan, maar de gids was wat verlaat. Een relaxte levensstijl laat zich niet binden door afspraken. Om 10.15 uur konden we van start. Met zijn vijven in een echte Jeep en op naar de Canyon. Je kan de Canyon onder leiding van een indianengids aan het begin binnenrijden omdat de Canyon daar gelijk is met de normale weg. Het was wel rijden door los zand, maar niet hoog of gevaarlijk. In het begin zijn de rotswanden zo'n 9 meter hoog, verderop wel 400 meter. De Canyon heeft enkele cliff dwellings en veel petrogliefen. Onze gids woont in de zomer in de Canyon en in de winter bovenaan de Canyon. Het is echt uniek om te zien dat de Canyon nog steeds bewoond wordt. Er lopen paarden, koeien en stieren en de grond wordt ook nog bebouwd. Er zijn dus maisveldjes, fruitbomen, etc. Op een gegeven moment splitst de Canyon zich in tweeën: in Canyon del Muerto en Canyon de Chelly. We zijn eerst Canyon de Chelly binnengereden en gestopt bij een behoorlijk grote cliff dwelling. Hier zaten indianen sieraden te maken, te schilderen en te kletsen. Natuurlijk kon je weer van alles kopen. Ik heb een armband gekocht, een zogenaamd storyteller armband. De armband is handgemaakt en de graveringen verwijzen naar plaatsen van Canyon de Chelly, heel bijzonder. Vervolgens zijn we Canyon del Muerto ingereden. Het was al flink warm, dus de raampjes van de Jeep helemaal open en karren maar. Er hebben verschillende indianenstammen in de Canyon gewoond, van de Anasazi en Pueblo's tot de Hopi's en Navajo's. Onze gids vertelde dat rond 1800 de indianen zijn aangevallen door de Spanjaarden. Jaren later deden de Amerikanen het nog eens dunnetjes over door de indianen in te sluiten in de Canyon. Daarna werden 9000 Navajo's gedwongen een voettocht naar New Mexico te maken (600 km). Veel Navajo stierven tijdens en na de tocht en uiteindelijk liet de regering de Navajo's terugkeren naar hun Canyon de Chelly. Daar wonen de Navajo's nu in een eigen reservaat, met een eigen bestuur en eigen wetten en regels. Overigens vinden ze de term Navajo een scheldwoord.

Het was echt één van de indrukwekkendste tochten tijdens onze reis. De Canyon is een soort paradijs op aarde, geen drukte, veel natuur, prachtige rode rotsen. Rond 14.00 uur waren we weer terug bij de Campground. Een flinke donation aan onze gids en op naar de volgende plek.

Dat was Holbrook, zo'n 250 kilometer verderop. We kwamen langs de Hubbel Trading Post, een soort ouderwetse supermarkt. Toch maar weer even gestopt en binnen rondgekeken. Het is een oude handelspost (uit 1876) en er is nog steeds van alles te koop. Het is echter wel een hele dure handelspost, dus na een snelle blik zijn we weer verder gereden.

Aan het begin van de avond kwamen we in Holbrook aan. We waren een beetje huiverig voor de kwaliteit van het Wigwammotel, want de prijzen voor een overnachting waren erg laag. Het viel echter 300% mee: de wigwams waren best groot en heel schoon. Er stond een tv, er was airco en een eigen douche en toilet. Er stoppen echt heel veel mensen om foto's te nemen van het Wigwammotel. Het motel ligt ook aan Route 66, dus voor mensen die deze route rijden is het nemen van een foto een must. We hebben gegegeten in een Steakhouse, waar ik een biefstuk van de haas (filet mignon) had voor maar 19 dollar. Hier is uit eten gaan echt nog goed te doen. Het blijft grappig om te zien dat je voor 2 dollar een cola bestelt en dat je glas dan oneindig wordt gerefilled. Dat hoef je bij ons niet te proberen!